Helaas komt aan alles een eind! Aan de wereld ook?

Hee Hallo…

Mijn laatste berichtje vanuit deze kant van de wereld. Vanavond om 00.15 uur lokale tijd gaat mijn trip naar Nederland en dus naar ons Baarlo-dorp weer beginnen! Dit is bij jullie in Nederland om 18.15 uur. En morgen 12.40 uur (Nederlandse tijd) komen wij, als de wereld niet vergaat, aan op Schiphol.
We hebben tot en met dinsdag nog lekker genoten in het huisje in Candidasa. Na mijn verslag van de vorige keer hebben we in Candidasa niet veel meer gedaan. Tijdens de laatste dagen in Candidasa kwam het besef dat het zien van de palmbomen, blauwe lucht, het voelen van de warmte en het horen van de golven bijna echt voorbij was. Ook het besef dat je de laatste telefoongesprekken voert en smsjes stuurt naar de medewerkers en kinderen van Stichting Weeshuis Lombok werd ons hier echt duidelijk. We hebben hier samen heel wat over gepraat en door middel van foto’s nu alweer situaties vrijwel opnieuw beleefd. Helaas komt aan alles een eind en is dat einde dichterbij dan ooit.
Dinsdag zijn we, zoals op de planning stond, door gevlogen naar Jakarta (Java). Het was weer even spannend met onze kilo’s van de koffers, maar moesten hoe dan ook bijbetalen. We mogen bij Emirates vanuit Jakarta naar Nederland namelijk 30 kg en bij die vlucht maar 20 per koffer. We kwamen uiteindelijk samen uit op 59 kg, dus dit zou ook mogen bij Emirates. De vlucht ging prima, heerlijk genoten van mijn nieuwe kussen dat ik in Kuta Bali gekocht heb. Dus met wat muziek luisteren en dutten is zo'n dik uur zo voorbij.
Aangekomen in Jakarta hebben we in gecheckt bij ons 4 sterrenhotel waar we de laatste dagen nog lekker gingen genieten van pure luxe. We hadden van tevoren voor Java geen plannen gemaakt. We wilde eigenlijk héél graag de Borobudur bezoeken. Dit is een groot en erg bekend boeddhistisch heiligdom. Echter hebben wij bij het regelen van onze vlucht naar Jakarta (aangezien we vanuit hier naar Nederland vertrekken) er geen rekening mee gehouden dat de Borobudur aan de andere kant van Java ligt. Helaas hebben we deze wens dus laten schieten en hebben we de Borobudur op de lijst gezet van dingen die we zeker gaan bezoeken als we terugkomen. We hebben de afgelopen dagen nog even heerlijk genoten van de rust en luxe, voor zover dat mogelijk is in een stad. Jeetje, wat een drukte en chaos in Jakarta. Het is absoluut een wereldstad en duidelijk minder toeristisch. De taxichauffeurs van onze bekende blauwe vogels (Blue Bird Taxi) spreken op Lombok zelfs beter Engels dan hier in een stad als Jakarta. We zijn woensdag naar een winkelcentrum geweest, dichtbij het hotel. Hier hebben we flink wat winkels bezocht, maar eigenlijk niet veel meer gekocht. Het is duidelijk te merken dat de mensen hier meer welvaart kennen dan in Lombok en plekken van Bali. Toen we terugliepen van dit winkelcentrum hebben wij vol verbazing staan kijken. Er stond, zoals heel gebruikelijk is hier, een flinke file voor het stoplicht. Er stond een vrachtwagen met alleen maar ijzer. Er kwamen kinderen van 12 tot 16 aanrennen. Eentje begon tegen de chauffeur te praten en de andere kinderen sprongen achterop bij de vrachtwagen. Er werden 2 ijzeren pilaren meegenomen en een lange ijzeren ketting. Ongelooflijk dat kinderen van deze leeftijd zich hier met zulke dingen bezighouden om aan geld te komen.
Gisteren wilde we naar het centrum van Jakarta. Nou, we hebben ontzettend veel gezien van Jakarta, maar of dit nou het centrum was? Geen idee. We hebben een hele trip in de taxi gemaakt. Dit keer vanuit ons vier sterrenhotel geen blauwe vogel, maar een wit paard (White Horse Premium Taxi). Die bracht ons niet naar het centrum, maar naar de middle of niks, haha. Van daaruit zijn we met een blauwe vogel naar een winkelcentrum voor de bevolking gegaan. Daar hadden de mensen nog nooit een blanke gezien. Ze stonden ons aan te staren alsof we de weg kwijt waren. Nadat wij net gedaan hebben alsof wij op de juiste plek waren zijn we maar weer op zoek gegaan naar een taxi. Daar kwam een student van de USA ons vragen of we misschien verdwaald waren. Zagen we er zo uit??? Haha, ja dus. Hij en een politieagent hebben ons geholpen en uiteindelijk zijn we nadat we met een Indonesische Tuktuk nog even gestopt zijn bij een winkelcentrum, teruggegaan naar het hotel. Al met al een hele trip en heel wat indrukken op zo’n dag in Jakarta.

José en ik zijn na 12 weken zelfs nog steeds niet uitgepraat. We vertellen elkaar nog steeds nieuwe dingen en kennen elkaar bijna door en door… Wat ga ik dat missen als ik dadelijk weer alleen in mijn bedje lig… Vandaag hebben we alleen nog de planning om ons klaar te stomen voor onze reis. 22 december is de kortste dag van dit jaar. Nou voor ons is het denk ik wel de langste van dit jaar. Morgen zal bij ons niet bestaan uit 24 uur, maar uit een stuk of 30 uur. Ik ga me nu maar eens wagen om voor de laatste keer alle spullen in mijn koffer te krijgen. Gelukkig heb ik inmiddels al veel dingen achter kunnen laten, aangezien ik ze niet meer nodig heb. Zo heb ik ook even aan je gedacht hoor Wilma, toen ik mijn vezelzakjes in Candidasa achterliet. Ik heb ze hier absoluut niet nodig gehad.

Hartelijk bedankt voor het volgen van mijn verhalen en het lezen van dit laatste verhaal vanuit Indonesië. Hopelijk tot snel weer in Nederland en mocht de wereld dan toch vergaan, in het hiernamaals!

Banyak cinta untuk terakhir kalinya dari Indonesia yang indah
(= Veel liefs voor de laatste keer vanuit het prachtige Indonesië)

Linda