Time flies when you having fun; weekend waterfalls

Zaterdagochtend rammelde op tijd de wekkers om op te staan voor ons weekend bij de watervallen. Om 20 over 7 was Jéjé (spreekt het uit als: JayJay) bij de stichting om ons op te halen. Zo zijn we naar het noorden van Lombok gereden met de gedachten dat we ’s avonds in een klein hotelletje zouden slapen in het noorden van Lombok bij het plaatsje Senaru. Zaterdag zouden we dan een paar watervallen bij Gangga bezoeken en daarna verder doorreizen naar Senaru, waar we op zondag naar nog een paar watervallen zouden gaan.

We zijn met Jéjé richting het noorden gereden, door Monkeyforest. Zoals de naam al zegt, liepen door dit bos allemaal apen. Kleine, grote, lieve, maar ook minder lieve apen. Goh, wie gaat er nu ook naar zo’n bos zonder nootjes voor de apen, haha. We waren een paar mooie foto’s aan het maken, waarbij er eentje even flink zijn tanden liet zien. Nooit geweten dat apen zulke grote tanden hebben.
Verder naar het noorden, dichtbij de Gangga watervallen wist Jéjé de weg niet helemaal. De voorbijgaande man die hij om hulp vroeg stelde zich voor als Ubud. Hotels bleken absoluut niet in de buurt te zijn. Hij bood aan dat we bij hem thuis konden blijven slapen. Onder het motto dat hier ‘alles kan en alles mag’ hebben we hiermee ingestemd. We daalde af naar het ravijn van de bergen waar een piepklein authentiek dorpje lag. Ubud was het hoofd van dit dorpje. We werden vriendelijk ontvangen in het dorpje, iedereen kwam kijken. Meteen werd ons duidelijk dat we helemaal back to basic gingen. Ubud liet ons de kamer zien waar we bleven slapen, een ruimte van 9 m² waar twee kleden lagen en vier kussens. Gingen we dit nou echt doen? Slapen bij de lokale bevolking, zonder de mensen te kennen. Het was een vreemd moment, aangezien je dit in Nederland nooit zomaar gedaan zou hebben. Maar waarom ook niet en twijfelen was niet meer mogelijk, want we werden al snel weer verwacht om Lombokcoffee te komen drinken om vervolgens met Ubud op pad naar de watervallen te gaan.

We waren echt vier meiden in de rimboe. We hebben twee a drie uur door de jungle gelopen om alle watervallen te zien. Over rotsen en bamboe, berg op en weer berg af. Wat een ervaring was dat. Maar de watervallen waren prachtig!
We hebben in alle drie de watervallen gezwommen, heerlijke afkoeling was dat na zoveel kilometers lopen! Onderweg naar de laatste waterval kregen we een tropische regenbui. Natuurlijk hield niets of niemand ons meer tegen om door te gaan. We waren absoluut niet meer zo fris en fruitig als toen we ’s ochtends vertrokken bij de stichting. Van mijn krullen was niets meer over. Helaas ging de trip niet helemaal zonder kleerscheuren, want aan het einde van de dag had ik een wond onder mijn linkervoet door een doorn en mijn knie flink geschaafd doordat ik uitgeschoten was. Maar dat alles was het waard!
Met de gedachten dat we nog het hele stuk terug moesten waren we toch wat minder blij. Toen opeens onze vriend Ubud zei dat hij een vriend gebeld had om ons op te halen. We zijn in een klein dorpje koffie gaan drinken, waarbij we door 35 van de 80 inwoners werden aangestaard. Na een half uurtje was de vriend gearriveerd en gingen we in een soort van pick-up terug naar Ubud’s huis. Hier kwamen we om 16.00 ongeveer aan, maar natuurlijk stond daar een heerlijke lunch klaar. Noodles, rijst, vis, omelet, etc, etc. Dat ging er wel in.
Met Ubud, zijn broer en nog twee vrienden zijn we naar een zonsondergang geweest. Un-be-lie-ve-ble hoe een dag kan lopen! ’s Ochtends ga je ervan uit dat je slaapt in een hotel en dan heb je een hele dag een privégids waar je ook nog eens blijft slapen. Super zonsondergang! Bij terugkomst bij Ubud’s huis waren we toch wel afgepeigerd. Ubud wilde eigenlijk nog met ons naar een vriend waar Engelse les werd gegeven aan kinderen. We hebben toch maar vriendelijk gevraagd of het goed was dat we gingen slapen. Achteraf maar goed, want op een dekentje op beton is slapen niet echt mogelijk. ’s Ochtends om half 5 werd onze nachtrust bruut verstoord door de moskee. Dit keer leek het alsof we erin lagen i.p.v. ernaast.
Om 7.00 uur kregen we uitgebreid ontbijt, waarna we met Ubud en zijn jongste broertje naar Senaru vertrokken. Het onmogelijke bleek mogelijk te zijn. We hebben hier twee watervallen bezocht die beide nóg mooier waren dan de Gangga watervallen! Echt onbeschrijfelijk mooi. We kregen de vraag of we na afloop van de twee watervallen bij ‘een vriend’ rijstwijn wilde proberen. Ach, waarom ook niet. We laten ons hier mooi leiden door de waan van de dag. Toen we hiermee instemde wisten we nog niet dat we dit gingen doen op alleen een ontbijt om 12 uur. Jeetje, die kwam even hard aan. Het warme weer en de rijstwijn in combinatie met elkaar, oef! We zouden nog naar een Monkeytemple gaan en naar een Traditional Village, maar we waren niet meer vooruit te branden. We hebben een stop voor een lunch gemaakt bij het strand. Heerlijk afkoelen en ontnuchteren in de zee! Dat was lekker!

Qua tijd redde we het niet meer om de tempel en traditionele dorpje te bezoeken, want Jéjé was met zijn vriend al onderweg naar het huis van Ubud. Dit vonden we na deze twee heavy dagen helemaal niet erg. Bij terugkomst bij Ubud thuis hebben we nog wat gedronken en toen was Jéjé er. We zijn naar Senggigi gereden. Hier hebben we met Jéjé, zijn vriend en Hatta (onze begeleider bij de stichting) lekker uit gegeten. Om 22.00 uur waren we voldaan terug bij de stichting. Hier heb ik mijn wonden ontsmet en daarna snel gaan slapen.

Afgelopen weekend wat gewhatsappt met Nederland. Vreemd als je dan foto’s van thuis doorgestuurd krijgt, dat voelt toch wel even gek dat je zover weg bent. Heimwee heb ik niet, maar als ik met kerst weer pap, mam, Jacky en natuurlijk mijn vrienden in de armen kan sluiten ben ik daar natuurlijk ook wel blij mee. Aanstaande donderdag komt Gwen, de vriendin van Vera naar Lombok. We gaan een normale werk/schoolweek tegen moet waarin gegevensverzameling van ons onderzoek centraal staat. Verder zal ik niet te diep ingaan op mijn school, want dan wordt mijn blog wel heel saai, hihi.

Tot volgend verslag!